به نظر می رسد طولانی شدن روند واردات و عرضه قطره چکانی به بازار خودرو آنقدر فرسایشی شده است که فعلا کسی در مورد خدمات پس از فروش به عنوان پاشنه آشیل واردات خودرو حساسیت خاصی به خرج نمی دهد.
به گزارش پایگاه خبری اسب بخار،دور جدید واردات خودرو را می توان مصداق یکی دو ضرب المثل مانند ، ( سنگ بزرگ ) و( از مرگ گرفتن و به تب راضی کردن) دانست.
سنگ بزرگ که همان بحث معروف واردات ۲۰۰ هزار دستگاه فاطمی امین و ۱۰۰ هزار خودروبرقی علی آبادی است. از مرگ گرفتن هم که نیازی به گفتن و تشریح مجدد ندارد . نحوه ورود ، ترخیص ، عرضه وتاخیر درمانی گویا همه چیز است.
وزیر صمت هم که به تازگی گفته است :”حدود ۵۰ هزار خودرو وارداتی در گمرک‌های کشور وجود دارد. مشکل فعلی برای واردات خودرو نداشتن فضای کافی در بنادر کشور بوده و تعداد زیادی خودرو روی کشتی است.”
گذشته از اینکه همین خبر با ادعای واردات ماهانه ۲۰ هزار دستگاه تناقض دارد،در مورد بحث خدمات پس از فروش هم دیگر حساسیت وجود ندارد.
طی این مدت و با در نظر گرفتن رونمایی های پر تعداد ، معدود شرکت هایی هستند که در این زمینه قدم های بسیار جدی برداشته و با سرعت زیادی در حال توسعه و گسترش شبکه نمایندگی و خدمات فروش و پس از فروش خود هستند.
این موضوع از جایی مهم تر جلوه می کند که در حال حاضر برخی برندها قرار است توسط شرکت های متعددی عرضه شوند. به عنوان می توان از نیسان نام برد. برندی که فعلا ۶ مدعی دارد. از میان این شرکت ها جهان نوین آریا و پارس خودرو با توجه به سابقه همکاری با این شرکت ژاپنی از ساختار مناسبی برخوردار هستند. از میان شرکت های تازه وارد نیز فعلا یک شرکت است که توسعه نمایندگی های خود را به صورت جدی و اساسی در دستور کار قرار داده است.در خصوص تویوتا نیز همین قضیه صادق است.
با این تفاسیر اگر بالاخره شرایط مهیا شد و پس از وعده های بی شمار ، روند عادی عرضه خودروهای وارداتی آغاز شد،تازه مشکلات خود را نشان خواهند داد.
چرا که تکلیف خریداران برای دریافت خدمات پس فروش و خدمات و سرویس های دوره ای نا مشخص است.
به نظر می رسد دلیل اصلی هم به طولانی شدن کار و عدم توجه متولیان ارتباط دارد. با توجه به اینکه واردات هنوز در مرحله ثبت سفارش و ترخیص به سر می برد،شرکت های بیشتر به دنبال این هستند که بتوانند فرایندهای منجر به شماره گذاری و عرضه را طی کنند.
ساده تر اینکه شاید هنوز شاید برخی شرکت ها به سرانجام کار اعتمادی ندارند و نمی خواهند بی دلیل سرمایه های خود را برای فراهم کردن این گونه زیرساخت های لازم صرف کنند.
در این میان مشخص نیست که کدام یک مسیر درست را در پیش گرفته اند،شرکت هایی که خدمات پس از فروش را به طور جدی در دستور کار گذاشته و اجرایی کرده اند یا شرکت هایی که منتظر آغاز عرضه ها مانده اند.
